Dit is een nieuwe Nederlandse formatie, voortgekomen uit Maryson, het project van toetsenist/schrijver Wim Stolk.

Die is niet aanwezig op deze CD, de toetsen worden verzorgd door Ardie Westdijk, ik herinnerme hem nog van de jaren ’80 progrock band Differences waarin ook zijn broer speelde. Het gaat hier dus om ervaren heren en dat is te merken aan de muziek, de tien composities staan als een huis: afwisselend van dromerig tot up-tempo bombast (zoals Pendragon) in de opener Strangelight, vol symfonisch met huilende gitaar uithalen in The Trail, dromerig en meeslepend met een felle saxofoon solo in Not Only Love, van traag tot up-tempo met prettige toetsenklanken (waaronder een sitar sound) en een mooie gitaar solo in The River en steeds voller en bombastischer met jankende, Floydiaanse gitaar en vlotte synthesizer loopjes in Setback. Het afsluitende en lange This Battle is een prachtig slot: eerst akoestische slag gitaar en vocalen die aan oude Uriah Heep doen denken, vervolgens heerlijke symfo met fraaie solo op toetsen, gitaar en saxofoon. De zang is in alle nummers eveneens een goede troef, Hein van de Broek gooit er de nodige emotie en variatie in waardoor het pakkend overkomt. Ice heeft een bijzonder professioneel album gemaakt dat behoorlijk gevarieerd en toegankelijk klinkt, soms wat gepolijst maar wel in de 24-karaat symfonische traditie. Wat mij betreft niets dan lof voor dit knappe Nederlandse progressieve rock produkt, met name de gevoelige gitaar soli en de smaakvolle inkleuring van de toetsen spreken me zeer aan!